Nie wiem. Tak mnie ostatnio to zafrapowało trochę. No bo w dłuższej perspektywie to wszyscy będziemy martwi. Ale pewnie my wcześniej jak nasi synowie. Wiec, co wtedy? Dobra, trochę czasu do zastanowienia się mam nadzieję jeszcze jest. Póki co, wróciłem myślami i uszami do mojego ulubionego Glenna Gould'a (nigdy oficjalnie nie było to potwierdzone ale ja jestem przekonany, że to autysta lub co najmniej człowiek z zespołem Asperger'a)
Wiem, wiem... jestem monotematyczny (
juz o tym było), ale po prostu go lubię. Spójrzcie tylko na to obdrapane krzesełko, które dostał od ojca; posłuchajcie jak mruczy sobie pod nosem grając. I jak tu nie lubić autików.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz