Tancerz

Święta spędziliśmy u teściów w dość dużym gronie osób (11). Jędrkowi było tam dobrze. Widać było, że dobrze się tam czuł. Ja dostrzegałam też, że jest bardziej kontaktowy, jak kiedyś, że garnie się do ludzi (wyciąga do innych ręce; pakuje się dziadkowi sam na kolana itd) i w ogóle nie izolował się zbytnio. Miło było na to patrzeć.
Z Mikołajowych prezentów Jędrek wykazał największe zainteresowanie tubką ze zwykłymi kredkami, bawił się nimi cały czas (3 z 12 zgubił, ale nie szkodzi). Jędruś dostał też m.in. Studnię Jakuba (zestaw 60 drewnianych drążków, z których można układać różności). Jędrek był zafascynowany tą zabawka na zajęciach u pani pedagog (bynajmniej nic z nich nie chciał układać, w czasie przerw manipulował sobie drążkami w rękach). W domu trochę sobie się tym pobawił, po czym rzucił i wrócił do swoich kredek. Zaskoczył mnie, ale z Jędrkiem to już tak jest. Czasem myślimy, że coś będzie dla niego wielkim przebojem, a on nagle okazuje obojętność (bo nie ten moment! Tak było np. z kredkami, którymi usiłowałam go przekupić w szpitalu po narkozie).
Ale najbardziej nas Jędrek zaskoczył w sobotę na weselu swojej ciotki. Jędrkowi się tam szalenie podobało. Był bardzo grzeczny w czasie podróży autobusem (prawie 2 godziny chyba jechaliśmy). Potem usiadł grzecznie za stołem, podjadł sobie tego i owego, po czym ruszył w tany. Do ok. 23 mało co opuszczał parkiet, brykał tam, skakał i bardzo był szczęśliwy. Na koniec nabił sobie guza i po jakimś czasie poszedł spać. Ale zanim poszedł nie mogliśmy się nadziwić, jak mu tam było dobrze. Tańczył po swojemu, głównie sam, nas raczej unikał (gdy się zbliżaliśmy uciekał w drugi kąt) i był bardzo bardzo zadowolony. Miło było na niego patrzeć, tym bardziej, że pięknie wyglądał w garniturku. Jak będę miała zdjęcie, to zamieszczę.