Mamą być, po prostu mamą.

Prawda jest taka, że zresetowałam się w wakacje. Obijałam się jak mogłam i dobrze mi było z tym.
Jędrek też się obijał. Owszem były wyjazdy, były nawet zajęcia w Białymstoku (głównie jazda na koniu i zajęcia z pedagogiem, panią Kasią, która pracowała z Jędrkiem bawiąc się z nim - zapewniam Was to bardzo ciężka praca:) Ja nie pracowałam z Jędrkiem wcale. Jak miałam siły, to się bawiłam (w sposób bardzo ograniczony - jakieś łaskotki, śmichy, ganianie się, to co Jędrek lubi, na co idzie; na jakąś bardziej twórczą zabawę nie miałam pomysłu ani ochoty). I było nam dobrze. Jędrek się wyciszył. Trudne zachowania się zdarzają, ale są zadecydowanie rzadsze.
Teraz wracam do pracy, nawet dwóch bo będę pracowała więcej, w dwóch miejscach. Jędrek idzie do Ośrodka KTA w Białymstoku, szkoły specjalnej dla autystów. Mam nadzieję, że będzie mu tam dobrze. Nie chcę już z niego zrobić naukowca, ani dziecka zdrowego. Bo to nierealne. Chcę by jemu było dobrze i żeby nam było dobrze. Zastanawiam się wręcz, czy nie rzucić całkiem roli mamy-terapeutki. Wiem, że Ośrodek nie załatwi nam całej terapii, że rodzice też powinni coś robić, współpracować (no jak to ze słabym uczniem w szkole;). I nie chodzi tu o naukę-edukację, ale o naukę postępowania z dzieckiem, ćwiczenie komunikacji itd. Jędrka trzeba uczyć, ćwiczyć z nim proste rzeczy, typu mycie rąk (wcale nie takie proste), czy spuszczanie wody w toalecie. I szkoła - ośrodek za nas wszystkiego nie załatwi. Z drugiej strony po pięciu latach mam dość. Chciałabym móc przestać ciągle myśleć o terapii Jędrka, chciałabym zacząć "normalnie" żyć z naszym "innym" dzieckiem. A że praca zawodowa mnie przywali obowiązkami (i żeby nie było, kariery nie zamierzam robić, pracuję na chleb), to może i będę zmuszona sobie coraz więcej rzeczy odpuścić.
Zresztą, ja wiem, że to dla mnie bardzo trudna i bardzo potrzebna mi sztuka - odpuszczać sobie.