Miało być krótko, ale nie wyszło

Ponieważ w czwartki już chyba tradycyjnie jestem padnięta, będzie
dziś krótko, ale optymistycznie:

• 
  

  
  W
  przedszkolu jest dobrze. Już nie tylko Grześ opiekuje się i
  przytula do Jędrka, ale i inne dzieci chętnie mu pomagają. Pani
  Agnieszka powiedziała mi, że czasem jest wręcz „bitwa o
  Jędrka”, kto z nim pójdzie w parze. Nie sądzę, żeby Jędrek
  był sam w sobie dla dzieci taką atrakcją, ale pewnie wytworzyła
  się taka moda wśród dzieci. Dobra nasza:) Fajne jest również
  to, że gdy są jakieś zajęcia Jędruś siedzi w kole razem z
  dziećmi. Jeszcze w tamtym roku, jak po niego zachodziliśmy, to
  przeważnie stał sam gdzieś na uboczu, nie był w stanie
  wysiedzieć razem z dziećmi. Na korekcyjnej też pani zauważyła
  poprawę. W tamtym roku pani Agnieszka musiała w zasadzie wszystko
  robić za Jędrka, we wszystkim mu pomagać, teraz w wielu
  ćwiczeniach wystarczy dać polecenie.
  

  
  


• 
  

  
  Na
  basenie Jędruś pływał jeszcze lepiej jak poprzednio. Sam, bez
  żadnych pianek, podpórek. Tyle, że na razie w płetwach, żeby
  było mu trochę łatwiej. Jak dał nura do wody, to odsadził tatę
  na trzy długości Jędrka:)
  

  
  


• 
  

  
  Na
  zajęciach z Weroniki też postępy. Przy machaniu chustą tata może
  już odpoczywać. Jędrek macha z innymi, nie wypuszcza chusty z rąk
  (taka duża okrągła płachta, wokół której stoją ludzie i nią
  machają -szarpią). W tamtym roku był problem, żeby wziął ja do
  rąk z naszą pomocą, nie mówiąc już o tym, że przy każdym
  szarpnięciu mu wypadała z rąk.
  

  
  


• 
  

  
  I
  najważniejsze Jędruś zaczyna używać języka w celu komunikacji.
  Co prawda to, co mówi nie do końca jest adekwatne, ale zauważam
  intencję komunikacyjną :) Wczoraj, gdy chciał cukierka podszedł
  do mnie, wziął za rękę i patrząc pięknie w oczy powiedział:
  SIA. Dziś rano zaś udało mu się powiedzieć CU i to dwa razy. A
  po przedszkolu pod sklepem, to nawet wyszło piękne CU-CU. A potem,
  gdy byliśmy pod domem i zobaczył nadjeżdżającego tatę i
  spytałam go: Kto to? , roześmiała mu się cała buzia i
  powiedział: TA-TI-Ś (bez powtarzania po mnie!). Nie mówiąc już,
  że gdy pytam, kto zrobił bałagan i powyrzucał rzeczy z mamy
  torebki (w poszukiwaniu cukierków), odpowiada: JA. No i pięknie
  powtarza sylabami. Czasem mu coś może nie wyjść, ale generalnie
  nie jest to już problem, robi to w miarę chętnie a nie tylko w
  sprzyjających warunkach.
  

  
  

I na
tym powinnam zakończyć moją opowieść. Ale żeby nie przecukrzać
dodam, że:

• 
  

  
  zrobił
  się z niego straszny szantażysta na cukierki, a w nocy -nad ranem
  urządził dziś jakieś straszne lamenty
  

  
  


• 
  

  
  życie
  ma ciężkie. Jak dziś rano wyszedł o 7.30 do przedszkola, to
  wrócił do domu o 19.30, w między czasie wpadając do domu tylko
  na 15 minut.
  

  
  

Ja też
jestem padnięta. Wczoraj nie sortowałam nazwisk, tylko robiłam dla
Jędrka pomoce naukowe- obrazki do słów do artykulacji – prawie
150 sztuk. Więc biorę przykład z synka i idę spać. Dobranoc.

Hania