Mama na leczenie

Dziś straciliśmy drugie zajęcia z wczesnego wspomagania (drugie w tym roku szkolnym). Pierwszy raz był pod koniec listopada, gdy nieoczekiwanie spadł śnieg i zakorkował całe miasto. Nie udało się wtedy chopcom dojechać do pani logopedy. Drugi raz był dziś, gdy rano przed wyjazdem na zajęcia z panią pedagog okazało się, że Jędrek jest stanowczo za ciepły, kładzie się do łóżka znowu i zasypia. Odwołałam, mówiąc sobie: " Jest chory. Daj mu odpocząć". Po czym moje poczucie obowiązku, żal straconych zajęć gryzło mnie cały dzień i dalej gryzie - stąd ta notka terapeutyczna. W ramach nie pogłębiania wyrzutów sumienia na zajęcia po południu do pani logopedy Jędrek pojechał, po czym wrócil i poszedł spać. A ja dalej nie mam myśli w stylu: "Odpuść, kobieto. Daj mu w spokoju pochorować, odpocząć", tylko żal starconych zajęć (i że jutro może też trzeba będzie). Powinnam się leczyć? Weszłam w kierat zajęć i ciężko mi coś odpuścić. Boję się odpuścić, boję się, że stracę rytm, że zgubię porządek i ład, boję się bezradności. Nie potrafię tego dobrze nazwać.