Pomoc i cud

Czasem mam wrażenie, że niektórzy myślą, że z tego, że piszemy bloga, że startujemy w konkursie na bloga roku, czy też, że byliśmy w TV są jakieś wielkie pieniądze. Nie ukrywam, że jedną z przyczyn, dla których robimy te wszystkie rzeczy jest szukanie funduszy na rehabilitację Jędrka. Ale jakie to ma przełożenie na realia, fakty? Trudno mi do końca powiedzieć bo nie wiem, które pieniądze z 1% są od znajomych, a które od nieznajomych, którzy poznali nas dzięki "mediom". Raczej mam wrażenie, że ta druga grupa jest niewielka i to mnie nie dziwi. Prędzej ktoś się zainteresuje losem znajomego dziecka, jak nieznajomego. Mało jest osób, które mają na tyle czasu i ochoty by wczytać się, wczuć w naszą sytuację i chcieć nam pomagać. Myślę też, że zdecydowanie więcej moich czytelników to osoby, które same mają problemy ze swoimi dziećmi i które same potrzebują pomocy.
I choćby dla tych osób warto pisać. Dziś dostałam maila, od mamy, z którą kiedyś wymieniłam kilka maili:
"Kiedyś zasugerowałaś, żeby uderzyć od razu do Wianeckiej. Ten numer, który mi do niej podałaś... to wszystko bardzo zmieniło bieg wydarzeń. Chciałam Ci za to ogromnie podziękować. Byliśmy u niej w Krakowie w styczniu, P. miał dwa dni zajęć, po tych dwóch dniach jego mowa ruszyła o kilkaset procent! Cudem zgodziła się przyjąć go do siebie na zajęcia (musieliśmy w trybie błyskawicznym przeprowadzić się do Polski), w tej chwili P. zaczyna czytać wyrazy, powtarza sylaby, łączy je, komunikuje się. Oczywiście jeszcze wiele przed nim, ale to, czego jesteśmy świadkami od stycznia to prawdziwy cud, który dzieje się na naszych oczach. I Ty masz w tym wielki udział, bo pomogłaś mi odnaleźć tą właściwą drogę."
Cóż mogę powiedzieć? Cieszę się, że komuś choć w jakiś pośredni sposób pomogłam. Cieszę się, że komuś przytrafił się mały cud.
My na nasz wciąż czekamy:)